خط سوم

خط سوم اثر شهرام ناظری یکی از بهترین آثار موسیقی سنتی است که تا کنون شنیده‌ام. متفاوت از دیگر آثار موسیقی سنتی.

موسیقی‌ای که به‌خوبی با نثر هم کنار می‌آید؛ آواز آن تلخی آوازهای دیگر را ندارد و به معنای واقعی احساس می‌کنم که به یک موسیقی عرفانی گوش می‌کنم.

زمانی که موسیقی‌ها بر روی کاسِت بودند هر کسی تعداد کمی کاست داشت و موسیقی به سختی تکثیر می‌شد. آن روزها بسیار اتفاق می‌افتاد که موسیقی‌ای را از اول بشنویم؛ با پیش‌درآمد، با آوازها و با تصنیف‌هایش. بسیار اتفاق می‌افتاد که نواری را بارها بشنویم.

اما این روزها فقط تصنیف‌ها را گلچین می‌کنیم و آنها را هم به پایان نرسیده قطع می‌کنیم و به تصنیفی دیگر گوش می‌کنیم.

عصر حوصله به پایان خود نزدیک می‌شود. هر کدام هزاران موسیقی در کامپیوترهایمان داریم شاید بیش از پنجاه درصد آنها را هیچگاه نشنیده باشیم و نشنویم. شاید نزدیک نودونه درصد آنها را تا پایان نشنویم.

کثرتی که عمق ندارد. موسیقی‌های خوب بیشتری داریم، اما به خوبی گوششان نمی‌کنیم.

در این میان، خط سوم از استثنا موسیقی‌هایی است که خوب گوشش می‌کنم.