نوری که بی حکیم به کوری می گراید

انگار خسته شده و دیگر نمی تواند ادامه دهد. شاید هم از دست ما به ستوه امده! چند سال است که با چراغ گردسوز این خانه اجری را روشن نگه داشته اما اگر نباشد کسی نیست که به این چراغ روغنی بریزد و فتیله اش را روشن نگه دارد. حکیم این روزها دیگر حتی اعتراض هم نمی کند نمی دانم علتش اعتراض به وضع موجود است یا مشغله دارد و رفته دنبال پول درآوردن. من به سهم خودم ادای وظیفه نکردم و از نوشتن چند سطر دریغ کردم. من اگر ما نشوم تنهایم. تو اگر ما نشوی خویشتنی. چه کسی می خواهد من و تو ما نشویم ؟! تنبلی وسستی؟! خالی از بنیه شدن از سخن نیک؟ چه گویم؟ شاید از بار چنین کار سبک وزن گریزان شده ایم!