درباره معلولان

 فایل معلولیت حکیم را گوش دادم. شاید به نوعی بتوان به همین بحث  قبلی پژوهش در علوم انسانی نسبتش داد و به عنوان یک پروژه تحقیقی بهش نگاه کرد. اما معلولان یکی از اقشار بی صدای جامعه هستند. نهایت توجه به معلولان در روز جهانی معلولان هست و یک گزارش تلویزیونی دردناک از درد و غم ها و بعضا موفقیت های آنها. این موضوع البته در مورد جانبازان تفاوت دارد. نگاه به معلول نگاه از سر ترحم، سرشکستگی، علیل و وابسته بودن و مایه ننگ بودن است اما قداست، شجاعت، عزت و افتخار نگاهی است که جامعه به یک جانباز دارد. معلول سربار و جانباز سرسبد جامعه تلقی می شود. این نوع نگاه به جانباز ارزشمند و خوب و متعالی است و نه تنها قابل سرزنش نیست بلکه باعث افتخار است و باید تشویق و ترغیب شود. از طرفی معلول رقیب و در مقابل جانباز نیست. انسانی است با کاهش عملکرد در تمام یا بخشی از توانایی های جسمی و روانی. اما آنچه تبعیض آمیز به نظر می رسد در تخصیص امکانات زندگی، آموزشی، پزشکی، شغلی، رفاهی و .... است.

بحث در این حوزه بسیار زیاد است اما در تایید حرف های حکیم به چند نکته می پردازم: از بین 4 عامل تاثیر گذار بر معلول مهمترین انها خود معلول است. جنبش معلولان و احقاق حق این جامعه در کشورهای غربی گواه این مدعا است که مهمترین عامل توانمندسازی معلول اراده و حضور خود معلول در عرصه است. در هیچ جای جهان برای هیچ معلولی فرش قرمز پهن نکرده اند اما جنبش های بزرگ معلولان توسط خود معلولان آنقدر تاثیر گذار عمل کردند تا توانستند خودشان را به جامعه سالم تحمیل کنند. شرایط این افراد به گونه ای بود که یک نهضت تفکیک و عقیم سازی در اروپا شکل گرفته بود تا برای سالم کردن نسل انسان، معلولان را عقیم و عده ای را هم در مناطق جداگاه تفکیک کردند اما جنش معلولان موفق شد که همه این موانع را از سر راه بردارد و قوانین جامعی در حمایت از حوق معلولان به توصیب برسد.

در ایران برای استخدام معلولان امتیازاتی در قانون وجود دارد از جمله قانون جذب 3 درصد از کلیه استخدامهای دولتی

-حمایت مالیاتی از کارفرماهایی که معلولان را استخدام می کنند

فراهم کردن تسهیلات رایگان برای حرفه آموزی معلولان

برای آگاهی از حقوق معلولان می توانید به قانون جامع حمایت از حقوق معلولان مراجعه کنید.

البته آنچه گفته شد نافی نقش خانواده و حکومت نیست. به نظر من راه توانمندسازی معلولان به ترتیب از خود فرد، خانواده، حکومت و در نهایت مردم جامعه می گذرد. چون خواستن و اراده بعد از پذیرش مشکل قدم دوم برای تغییر است. خانواده بستر ایجاد باور درست یا غلط در معلول است و می تواند عزت نفس یا خودکم بینی در معلول ایجاد کند. بعد از آن حکومت است که بستر لازم را از طریق قوانین و اجرای آنها و فراهم کردن بستر فرهنگی برای آگاهی اجتماعی فراهم کند. اما باز هم تاکید می کنم که جامعه معلولان بیش از هر عامل دیگری در تغییر نگرش و باور به معلولان تاثیر دارد.