کوچک زیباست یا زشت؟

زمانی از یکی از دوستانم که رشته اقتصاد می خواند مطلبی شنیدم درباره کتابی با نام «کوچک زیباست» در رابطه با اهمیت و کارآیی نهادهای کوچک اقتصادی. البته من در رابطه با این موضوع چیزی نمی دانم اما می خواهم در این پست در حد یک فرد عامی درباره حسن و قبح نهادهای بزرگ اقتصادی بنویسم

شرکت های بزرگی مانند سامسونگ و اپل این امکان را دارند که به جهت درآمد بالا، هزینه های زیادی را هم صرف تحقیقات و پیشرفت بکنند کاری که نهادهای کوچک قادر به آن نیستند به نظر شما آیا شرکتی کوچک می‌توانست محصولی مانند آیفون تولید کند؟

از طرف دیگر شرکت های بزرگ نیروی کار کمتری را در نسبت با تعداد محصول تولیدشده به استخدام در می‌آورند که عامل افزایش نرخ بیکاری است

تصور کنید که اگر موبایل های سامسونگ را ده شرکت تولید می‌کردند در آن صورت تعداد بیشتری رئیس، معاون تا برسد به دربان مورد نیاز بود و استخدام می‌شد

به همین دلیل در درون من همیشه دو میل وجود داشته است یکی به سمت شرکت های بزرگ که حقیقتاً بسیاری از آنچه را الآن داریم مدیون آن‌ها هستیم مانند مایکروسافت که زندگی ما را متحول کرد و دیگر میلی به سمت شرکتهای کوچکی که علی‌رغم کارشکنی بزرگان، ارائه محصول می‌کنند البته قطعاً این شرکتها توان رقابت با شرکتهای بزرگ را ندارند و از این روست که باید قوانینی ضد انحصار وضع کرد تا شرکتهای بزرگ، کوچکها را نابود نکنند

این بحث کلی قضیه است اما وظیفه اخلاقی ما چیست؟ آیا در موقعیتی که محصولات شرکتهای بزرگ کیفیتی به مراتب بهتر دارند می‌توان از این سخن گفت که موظف به حفظ شرکتهای کوچک هستیم؟ شاید جواب اکثر افراد این باشد که نه. اما اگر کیفیتها نزدیک به هم باشند چه؟

مدتی قبل مطلبی خواندم از کسی که مدعی بود زمانی در شرکت جی ال ایکس که موبایل تولید می‌کند کار می‌کرده است او نوشته بود که رئیس آن شرکت می‌توانست ملک و خانه بخرد و الان بسیار متمول تر می‌بود ولی الان با این کار به حدود هزار نفر شغل داده است (نقل به مضمون). خوب البته کسی که می‌خواهد از کیفیت اپل یا سامسونگ بهره مند شود نمی‌تواند سراغ جی ال ایکس برود اما اگر قرار است چینی‌های ناشناخته بخریم شاید بتوان به این استدلال اهمیت داد و سراغ جی ال ایکس رفت