مناجات‌نامه مشتی

مجیّا! وقتی مرا هم نفس باشی چه غم اگر محتسب یا عسس باشی و اگر دوستان از من رو گردانند چه غم چون تو مرا بس باشی. دنیا پر از غم است چون چون تو در آن کم است و اگر چهره مشتی درهم است یاد تواش هماره مرهم است.

مرتضا! از خودی و ناخودی بگذشتی و با فرشته و ابلیس همزمان همنشین گشتی. با چرچیل صبحانه خوردی و هیتلر را برای ناهار بردی و با گاندی ره سپردی. خود کس ندانست که تو را معیار چیست و یار کیست و با که همدلیست.

فشنا! سرشار از خلوصی؛ هر چند در قفسِ تمدن محبوسی، هنوز با طبیعت مانوسی. ای که بر همه خوبان سرآمدی، بر دامنت منشیند گردِ بدی، که چون سیاوش از آتش به در آمدی و مشت محکمی به دهان یاوه‌گویان زدی.