روزمره

این نوشته نه خوشبینانه است و نه بدبینانه. در عالم سی-است بسیاری از عوامل تاثیرگذار وجود دارند که ما ازآنها ناآگاهیم ترجیح می‌دهم فقط به خود رویداد بپردازم

مهمترین نرمش قهرمانانه، خودِ حرف نرمش قهرمانانه بود بعد از سال‌ها بی‌نرمشی را آرمان و شعار قرار دادن، چنین سخنی البته شجاعانه بود و زمینه را برای ملاقات‌های وزرای امور خارجه و نهایتا تماس تلفنی ایجاد کرد با شناختی که شخصا از آقای رئیس جمهور دارم بدون آن سدشکنی کلامی، این سدشکنی تلفنی رخ نمی‌داد
پیش از سخنرانی رئیس جمهور به یکی از فامیل که منتظر سخنرانی‌ای تکان‌دهنده بود گفتم منتظر چنین چیزی نباشد به او گفتم این عرصه‌های تبلیغاتی مال عده خاصی است که باید دهانشان بسته شود و ایشان تقریبا همان حرف‌های سابق را خواهد گفت البته بدون خرابکاری‌هایش. یک هنر در عرصه سیاست آن است که چیزی به رقیب بدهی که گیر ندهد و به نظر من عرصه تبلیغات را به نفع عرصه عمل واگذار کردن ارزشش را دارد
سالهاست به این اعتقاد رسیده‌ام که رئیس جمهور تنها یک مدیر است و مدرک تحصیلی‌اش تنها جهت اعتباری دارد. رئیس جمهور محترم درباره هولووکاست اظهار نظر قطعی نکردند و گفتند من تاریخ‌دان نیستم این حرف بسیار خوبی بود پیش از این ما کسی را در راس دولت داشتیم که هم فیلسوف بود هم متکلم بود هم تاریخ‌دان بود هم اقتصاددان بود هم جامعه‌شناس بود هم در علوم غریبه دستی داشت و خلاصه به انواع هنر آراسته بود اما این حرف رئیس جدید که من تاریخ‌دان نیستم را خیلی پسندیدم امیدوارم او اقتصاددان هم نباشد، گر چه هنوز بعید است که جامعه‌شناس نباشد که امیدوارم به تدریج دولت‌مردان ما به این نکته هم پی ببرند که جامعه‌شناسی هم یک دانش است و ضرورتا دارای آن نیستند