رادیوی توشیبای من

رادیو همدم دوران کودکی من بود تقریبا به همه چیز گوش می‌کردم از برنامه خردسالان گرفته تا قصه ظهر جمعه با اجرای رضا رهگذر و حتی برنامه آخر شب که فکر کنم اسمش راه شب بود. صبح جمعه هم یک برنامه طنز پرطرفدار بود با نام صبح جمعه با شما با اجرای بسیار خوب و طنزهای شیرین که آذری و نوذری از مهمترین اجراکنندگانش بودند شبهای پنجشنبه هم یک برنامه جالب داشتند با نام فرهنگ و مردم (اگر اشتباه نکرده باشم) که خانم شمسی فضل اللهی مجری آن بودند. قصه شب محبوب‌ترین برنامه من بود از ساعت ده شب شروع می‌شد تا ساعت ده و نیم و از شنبه تا چهارشنبه. داستانها بصورت سریالی بودند و معمولا در یک هفته تمام می‌شدند. پنجشنبه یک داستان مجزا بود که در همان یک قسمت تمام می‌شد و جمعه هم روز جدایی بود. هر روز ساعت‌ها رادیوی توشیبای قدیمی کنارم بود موسیقی سنتی استادان موسیقی را که در آن زمان بسیار پخش می‌شد با اشتیاق تمام گوش می‌کردم اما برای شنیدن صدای قرائت استادان مشهوری چون عبدالباسط و مصطفی اسماعیل و منشاوی که معمولا قبل از اذان پخش می‌شد به یک اتاق خلوت می‌رفتم و در سکوت به آنها گوش فرا می‌دادم

سطح برنامه‌ها برای من مهم نبود. به همین خاطر این فرصت را داشتم که با مطالب عمیقی روبرو شوم البته بدون آنکه مفهوم آنها را دریابم. از جمله اشعار و داستان‌های زیبایی که در برنامه‌های مختلف رادیو پخش می‌شد. کمی که بزرگتر شدم شب‌بخیر کوچولو هم شروع شد و مدتها با موسیقیِ زیبای انتهای آن حال کردم:
گنجشک لالا، سنجاب لالا ....  
وقتی اولین بار تلویزیون توشیبای سیاه‌ و سفید چهارده اینچ‌مان را با یک تلویزیون بیست و یک اینچ رنگی عوض کردیم کم‌کم این همزیستی‌ام با رادیو رو به افول گذاشت اکنون یک شنونده عادی رادیو هستم البته فقط هنگام رانندگی.
چند روز قبل این شعر منسوب به ابوسعید ابوالخیر را در جایی خواندم به یاد موسیقی ابتدایی یکی از برنامه‌های رادیوی آن زمان افتادم. شعری که هر شب آن را می‌شنیدم اما نمی‌دانستم که به چه زیبایی این را بیان می‌کند که راه‌های رسیدن به خدا به عدد انسان‌هاست.
راه تـو به هــر روش که پوینـد خوش است
وصل تو به هر جهت که جویند خوش است
روی تو به هـر دیــده که بیننـد نکوست
نام تو به هر زبان که گویند خوش است