و ناتوانی انسانِ مدرن

بعد از پستی که به گم شدن هواپیمای مالزیایی پرداختم، اتفاق اخیر درباره کشتی کره‌‌ای هم به همان اندازه دردناک بود
اما اتفاق اخیر هر چند درد جهلِ مورد سابق را ندارد اما در این قسمت که امید مرا به توان انسانِ مدرن تحلیل برد، با آن یکسان بود.
1) کشتی نزدیک یکی از سواحل کره جنوبی است.
2) کره جنوبی یکی از کشورهای پیشرفته است
3) آنها به سرعت از حادثه خبردار شده‌اند و خود را رسانده‌اند
4) گروه عظیمی برای امداد گرد هم آمده‌اند حتی از کشورهای دیگر و از ارتش
5) هر چند کشتی به یک سمت افتاده است اما در آب فرو نرفته است
با همه این اوصاف چندصد دانش‌آموز داخل آن گیر افتاده و احیانا مرده‌اند مرگی که احتمالا برای عده‌ای از آنها تدریجی بوده است.
این مدل مردن برای من تأثرآور است یعنی انتظار مرگ قریب الوقوع آن هم در تاریکی و به تدریج.
چندین سال پیش یک زیردریایی روسیه غرق شد با در نظر گرفتن این نکته که افراد داخل آن زنده بودند اما به تدریج در اثر گرسنگی و تشنگی و شاید به اتمام رسیدن ذخیره اکسیژن مردند آن زمان به این فکر می‌کردم که چطور نمی‌توانند آنها را نجات بدهند آیا اگر انسانها متحد بشوند نمی‌توانند یک زیردریایی را از عمق دویست سیصد متری در بیاورند آن موقع واقعا تعجب کرده بودم
الآن خیلی تعجب نمی‌کنم مانند کودکی هستم که خیلی به پدر کشتی‌گیرِ خودش باور داشته است و حالا می‌بیند که چند نفر پشت پدرش را به خاک می‌مالند کسانی که انتظارش را نداشته که از پس پدرش برآیند.