برای چشمان با کیفیت او

توانستم بعد از مدتها دیداری با فشن داشته باشم. وضع پیچیده‌ای است. وقتی دیگر دوستان را می‌بینم از حضور در کنار آنها لذت می‌برم ولی در کنار او اینگونه نیست. از اولین لحظه دیدن، غمی بر دلم سنگینی می‌کند. فکرِ اینکه این دیدار کوتاه است، نمی‌گذارد آنقدرها خوش باشم. شاید فکر کنید اگر کمی زمان دیدار طولانی‌تر باشد وضع اینگونه نخواهد بود، ولی اینطور نیست. فشن مرا به یاد تنهایی‌ام می‌اندازد؛ چیزی که در جریانِ زندگی سعی در فراموش کردنِ آن دارم. ندیدن فشن سخت است و دیدن او هم. 

ادامه این پست را قبل از دیدار فشن آماده کرده بودم.

 

دوباره تهران آمدم و به فشن زنگ زدم باز در خواب بود و گفت بر سر کار نرفته است. جالب این است که گوشی خود را در وضعیت بی‌صدا هم قرار نمی‌دهد تا راحت بخوابد! و من هر بار خواب شیرین او را در هم می‌شکنم.

بدان که گوشی خود هر که بی‌صدا بکند

خود از مزاحمت دوستان رها بکند

بخواب از سر شب تا به لنگ ظهر فشن

بوَد که مشکل بی‌خوابیت دوا بکند

بگذریم. بنا بر سنت مألوف مدح فشن را در ادامه می‌آورم:

 آن یار که هرگز به پی پول نباشد

کس مثل وی آسوده و شنگول نباشد

هرگز نپذیرد ز کسی توصیه زین رو

جایی نرسید آخر و مسؤول نباشد

آنقدر قوی نیست ولی عیب ندارد

ستّاره اگر رستم و هرکول نباشد (۱)

سر خانه عقل است، که دارد چو ارسطو

بر ریزش مو غصه که معقول نباشد

صادق‌تر از او نیست در آن حد که رقیبش

فرنود در آن شستن شوشول نباشد (۲)

در محضر او رفته فضا جان من و مج

کس کو که ز تریاق فشن لول نباشد

(۱) منظور ستّاره فرمانفرمائیان، مادر مددکاری ایران است

(۲) داستان فرنود و شستن شوشول و ماشین لباسشویی را که شنیده‌اید. در آن موقع فرنود بخاطر صداقتش به فرنود راستگو مشهور شد. من در این شعر، صداقت فشن را بالاتر از او دانسته‌ام.

و این هم تعلیقه زیبای مجی

خرّم دلت از دیدن افشین دکی جان

دیدار فشن عرض بود طول نباشد!! (اشاره به عرض و طول زندگی!)

هرچند که ستّاره بود مادر این علم

آن را چو فشن هیچ کسی غول نباشد (منظور غول رشته‌ی مددکاری ا

ست):